Bugün tam da bu blog da olması gereken bir insandan bahsetmek istiyorum. Don Ritchie, Avustralya’nın Gap bölgesinde evi olan bir adam. Bu bölge intihar noktası olarak bilinen bir bölge. İntihar için gelen insanlara kibarca size yardımcı olabilir miyim diye soran bir adam Don Ritchie. Sonrasında çay ve sohbet teklifi eden bu insan 160 insanı inhitardan vazgeçirebilmiş. Hayatlarına dokunup onları ikna edebilmiş. Ne kadar güzel bir duygudur bunu biraz olsun hissedebiliyorum. Elbette ikna edemedikleri de olmuş. Uykuları kaçmıştır belki de bundan eminim. Ama yardım eli uzatmak 160 insanın hayatına dokunmak dünyanın en değerli varlığından bile değerlidir. Aslında yardım eli uzatmanın ne demek olduğunu anlatmış insanlara 50 yıl boyunca. Çok ödüller almış. Ama zaten en büyük ödül kendisi. Kendisi, bir umut ışığı insanları aydınlatan sonsuz bir merhamet duygusu. Öyle bir dönemdeyiz ki insan en yakınına bile sırt çeviriyor. Ama Don Ritchie ilk defa gördüğü insanlara el uzatıyor. Bu çok büyük bir insanlık örneği. İnsana merhameti hatırlatıyor. Yakınınızda veya uzağınızda kim olursa olsun gerçekten yardıma ihtiyacı olan biri varsa, bu psikolojik olabilir bu maddi olabilir fiziksel olabilir ya da muhtaç bir hayvan varsa ki etrafımız bu saydıklarımla dolu arkanızı dönmeyin. Bana zamanında gerçekten vazgeçtiğim de arkasını dönen çok oldu ama yardım eli uzatan insanları asla unutmadım. Siz de bir Don Ritchie olabilirsiniz. Bu çok zor değil. İçimizdeki merhamet duygusu asla ölmesin. Her toparlandığımızda daha sağlam kalkalım ayağa ve bizde bir umut olalım hem kendimize hem de ihtiyacı olanlara. İhtiyaç sadece maddi bir şey değildir. Maneviyat şu dünyadaki en değerli şey. Ben çok yaşadım suratıma kapanan telefonları, ihtiyacım olduğunda çekip gidenleri çok gördüm. Ama bunları yaşadım diye de bir an olsun yardımcı olmaktan vazgeçmedim. Eminim ben gibi olan bir çok insan var bu hayatta. Sağlığımız el verdikçe insanlara ve hayvanlara umut olmalıyız diye düşünüyorum. Derdini anlatan insanlara sırt dönmemeliyiz diye düşünüyorum. Don Ritchie bu hayatta bunu hatırlatan en büyük örneklerden bir tanesidir eminim buna. Hayattaki en büyük neşelerden, duygulardan, gönül rahatlığından biri, yardımcı olduğumuz insanın bize karşılık verdiği en içten gülümsemedir. Ya da bir hayvanın kucağınıza uzanıp kendini sevdirmesidir. Don Ritchie ile içimden geçen duyguları burada ölümsüzleştirmek istedim. Kalbe dokunmak çok ama çok önemli. Umarım çok iyi insanlarla karşılaşır ve muhtaç olan insanlara ışık oluruz. Umarım düştüğümüzde kalabiliriz ve kanayan yaralarımıza derman oluruz. İnsanın kendisi zaten Don Ritchie gibi olmalı. En büyük dileklerim zor durumda olan insanlar ve hayvanlar için. Özellikle psikolojik olarak bunalım yaşayan bir çok insan var etrafımızda. Umarım ihtiyacı olan herkese biz de sonsuz bir ışık olabiliriz. Sevgi paylaştıkça çoğalır. İyilik de aynı şekilde. Tam bir motivasyon yazısı oldu 🙂 Umarım motive olup hem kendinize hem de ihtiyacı olanlara sonsuz bir ışık olabilirsiniz. Güldükçe daha çok güleceğimiz zamanlarımız olsun. Bir çay ve hoş sohbetle nice umutlarımız yeşersin. Hayatta hala umudun olduğunu bilelim ve bu hayatın hakkını verelim.
Sevgilerimle 🙂
