İnsan neyi sevmiyorsa onun sınavını yaşıyor bu hayatta. Beklemek, aşırı zahmetli gelmiştir bana hep. Sabır yoksunuydum bir zamanlar, her şey hemen olsun istiyordum. Ama hayat her şeyimi hemen yapmadı. Hep bekledim. Hep sabrımla sınandım.
Beklemek, eziyetin tamamı oldu çoğu zaman.
Bu hayat ne zaman düzelecek?
Ne zaman tamamen iyileşeceğim?
Ne zaman her şey yoluna girecek?
Çok bekledim. Sabrımla beraber gözyaşlarım eşlik etti bana. Ama zaman sana bekle diyorsa yapabileceğin hiç bir şey yok. Çünkü sen hemen olsun diye uğraştıkça olmuyor. Daha beterinin olduğunu dahi gördüm. O nedenle eğdim başımı zamana ve bekledim. Sonra zamana bırakabilmenin tadını öğrendim. Sabırla sınanan insan bir elmas kadar güçlü ve sivridir. Kolay kolay parçalanamazsın.
Hayat bize çok şey öğretiyor. Biz yeter ki anlamak isteyelim. Şimdi yine bir şeyleri bekliyorum o nedenle beklemektem bahsetmek istedim. Bilendik artık kolay kolay zamana kurban gitmeyiz. Sonu kötü veya iyi olsun beklemeyi öğrendim. Bu bile hayatımda bir artı oldu benim için. Çok yıkıldığım anlar oldu. Hatta en çok yıkıldım ama hala umudumu yitirmedim. Beklemek ben de bir umut, ben ise onda bir mısrayım. Yazsın bakalım beni sonsuz kocaman defterine…
Beklediğiniz her ne ise tanımadığınız benden size iyi dilekler bırakmak istedim. Umarım sonunda, beklemenin en sonunda hayat size kocaman bir sürpriz yapar. Sabrımızın sonu selamet olsun.
Sevgilerimle.
Hiç sevmediğim ama mahkumuda olduğum bie kelime şu beklemek…