Hayatta bizi en huzurlu anlara çeken, harika renklerini bize sunan olaydır gün batımı. Huzur bulduğum, kahvemi yudumladığım, uzaklara dalıp gittiğim andır. Ne kadar da güzeldir o renkler. Sanki söyleyecek çok şeyi varmış gibidir gökyüzünün.
Dün sonunda kpss sınavına girdim. Açıkcası kafam pek yerinde değildi girerken ama girdim ve sonunda bitti. Daha güzel geçebilirdi ama çok da kötü geçmedi sanırım. Cevaplar verildiği zaman içime sine sine kontrol edeceğim. Peki istediğim puanı alırsam ne olacak? İşte bugün gün batımını izlerken bu düşüncelere daldım. Aslında iki şehir var kafamda. Ne olacak ne bitecek hiç bilmiyorum. İki şehirden herhangi biri olursa ikisine de çok sevineceğim. Biri zaten İzmir. Olsa herhalde dünyanın en mutlu insanı ben olurum. Gerçi olmazsa da İzmir olacak özel sektörde kendi işimi yapacağım ama yine de İzmir de olacağım. Adliyede çalışmak istediğim için girdim sınava. Biraz sempatim var bu tarz işlere. Bir de sağlık sorunlarımdan ötürü memur hayatı daha rahat olur düşüncesiyle sınava girdim. Yoksa özel sektörde çok çalıştım. Yoruculuğunu, paranı alamamanı, mobingleri, karaktersiz insanları çok gördü bu gözler. Oysa insan kalbinin ekmeğini yemeli. Hırs bürümüş insanların gözlerini. Kimin ayağını kaydırsam diye bekliyorlar. Çok yazık ama gerçek. Devlet memuru olursam daha rahat olurum düşüncesi çok rahatlattı beni. Olacak mıyım orası bir muamma. Ama olursa gerçekten harika olacak. Bilmiyorum hayat yüzüme gülecek mi? Artık benimde sevinme zamanım geldi mi? Gerçekten gün batımına bakarken bunlar geldi aklıma. Sonra gözlerim doldu. Sonra napıyosun Burcu salak salak ağlama diye kendimi susturdum. Ama gerçekten kendi çapımdaki hayallerim gerçek olsun, huzurlu olayım çok istiyorum. Hiç bir zaman lüks derdinde olmadım benim derdim sevdiğim şeyi yapmak ve sevdiklerimle olmak. Umarım hepimiz hayallerimizin gerçek olduğu anlarda ağlarız sadece. Beni okuyan ve yazdıklarımı gören herkes için bunu diliyorum, hatta iyiliği tüm kalbinde barındıran insanlar için. Olmadı zaten bir şekilde yolumu bulacağım. Çünkü çalışmak beni zinde tutuyor. Çalışıp kendi paramı kazanma olayına dönmek çok istiyorum. Zaman neyi gösterecek bilmiyorum ama umarım hayırlısı olur. Gün batımı sessiz çığlıklarıma eşlik ederken bir de aklıma hayatın tekrardan ne kadar garip olduğu geldi. Ne kadar garip hayaller kurmak, gerçekleşecek mi acaba diye beklemek. İnsanın içini düşüncelerin kemirmesi. Cidden ne kadar da garip her şey. Nasılda kapılıyoruz günlük hayatın o karmaşasına. Nasıl da unutuyoruz kendimizi huzura bırakmayı. O nedenle iç sesimi bastırmaya çalışıp, anın tadını çıkarmaya karar verdim gün batımını izlerken. Nasıl olsa olan olacak değil mi dedim kendime. Olmadı her yer yanarken saçlarını tararsın. Ne diyeyim ki umarım hayat hepimize kocaman sürprizlerle gelir. Bir kapı kapansa bile diğer kapının ardına merhaba deriz. Mutluluğu bulmamız çok yakındır belki de. İnanıyorum başaracağız. Umut benim diğer adım! Unutmadan söyleyeyim ASLA VAZGEÇME!
Sevgilerimle!
