Sanırım artık hissizleştim. Gerçekten hayattan zevk alamadığım için çok yorgun hissediyorum. Ama vazgeçmedim. Dün zamanın da bana çok iyi gelen krill yağı hapına başladım. Nöroloji doktorum önermişti. Bu hayattan yorulduğum ve tiksindiğim dönemde bana iyi geleceğini düşündüm. Baya etkili şu an için iyi gidiyoruzzz. Çünkü hala hayata tutunmak benim tek gayem. Kendimden vazgeçmiş değilim. Her şeyden vazgeçerim ama kendimden asla. Düşsek de yorulsak da hatta düştüğümüz o anda tekmede yesek, bizi biz yapacak olan kendimiziz. Hayata daha çok şey armağan edeceğim. Hayattan daha çok şey öğreneceğim, tek isteğim artık ve lütfen daha fazla yaralanmamak. Keşke kafaya çok takmayan, her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmeyen bir insan olsaymışım. Ama yapcak bir şey yok bende böyleyim. Çok kafama takıyorum, çok bunalıyorum, çok sıkılıyorum ama asla vazgeçmiyorum. Ayrılıkmış, insanların gidişi imiş bunlar hep vardı hep var olacak. Hep yara alacağız ama kalkmak bizim elimizde. Ben bazen çok kinci bir insan olabiliyorum ama şu an kimseye karşı nefret dahi etmiyorum. Öğrendiğim çok şey oldu öğrenmeyede devam edeceğim. Kendim için bu savaştan vazgeçmeyeceğim. Başarılı işler için uğraşacağım çünkü beni en çok başarılı olmak mutlu edecek bunu biliyorum. O yüzden insanlar gelir ve gider. Ama biz bu hayatta kendimiz ve isteklerimiz için varolacağız. Buşra adında bir arkadaşım var o kadar güleryüzlü bir insan ki bu aralar en çok onunla konuşurken mutlu oluyorum. Kendisi spor salonunda hoca ve hayata bakan enerjisi bana örnek oluyor. Böyle insanlar biriktirmeli insan. Bizi karanlığa zindan edenlerdense bize ışık tutan enerji veren insanlara umut dolu bakmalıyız. Bu zamana kadar içimdeki hayat enerjisini çok emen insanlar çıktı karşıma. Hepsi beni bıktırdı, hepsi beni kendimden soğuttu. Ama şu an en çok kendimi seviyorum. Çünkü canım kendim çok ama çok önemli. Hayata daha çok sürprizlerim olacak ve bunun için durmadan çabalayacağım.
Bugün yine bir atak geçirdim. Her zamankinden daha şiddetli bir nöbetti. Çok yorgun hissetmeme rağmen gülümsüyorum. Hastaneden eve dönerkende gülümsüyordum. Bu nöbetler beni yıldıramaz çünkü. O nedenle eve geldim uzanmışım, serum bayıltmış biraz ama kendime gelince içtim keyif kahvesini baktım upuzun duran yoluma ve sen mi büyüksün yoksa ben mi dedim. Dibine kadar yaşamaya geldiysek dibine kadar yaşayacağız. Dibi dahi görsek bu da bize bir kar.
Anlayacağınız ne kadar hayat şu an bana pozitif taraflarını sunmasa da hiç bir şey için asla geç değil. Toksik insanlar yoluna güzel anılar ve yaşanacak olanlar kendi yoluna. Düştüysek kalkarız daha ölmedik ya. Olay bu tam olarak bu.
Asla vazgeçmeyin diyor ve tüm pozitifliğimi herkese kargoluyorum.
Sevgilerimle.
