Hikayende kaybolmak

Hepimizin şu hayatta kendimize has hikayeleri var. Mutsuzlukla cebelleşen hayatlar, mutluluğu arayanlar, mutluluğu bulanlar, hayattan ümidi kesenler.. Hepimiz bazen kendi hikayemiz de kayboluyoruz. Kendimizi, kendi hikayemizde ararken buluyoruz. Dün sabaha karşı attığım beyin yakan yazımı okudum. Tam bir kalbi kırık insanın yazacağı bir yazı olmuş. Kendimi tebrik ederim. Önceden olsa iki, üç küfür bile sıkıştırırdım araya ama artık ona hakim olabiliyorum. Bu üzüntüm bir nedene bağlı değil aslında. Benim üzüntüm kendimi toparlayıp sonra öylece pervasızca dağılmami görmek. İnsanların narin ve düşünceli olmayışı. Herkes kendini toparlamak için kendi çapında dünya kadar gayret gösteriyor. Bende herkes gibi uğraşıyorum. Senelerdir. Açıkcası beni sağlık sorunlarım da yordu biraz. Kendime vakit ayıramadım çok. Karşımdaki insanlardan çok bir şey beklemedim. Fazlasında gözü olan biri asla değildim. Sadece güven ve sevgi, bunlara değer verdim. Canımı sıkan şey insan ilişkileri de değil. Canımı sıkan şey ben oldurmaya çalıştıkça yani yoluma baktıkça, sessizleştikçe, kendi kabuğuma çekildikçe hayatın bana sürekli sorunlar çıkarması. Gerçekten hayatımda çok insan bile yok. Korkuyorum diye. Kırılıyorum diye. Sürekli iyi niyetim suistimal ediliyor diye. Arkadaşlık ve sevgililik ilişkilerimde her zaman elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Sonuç olarak derbeder oldum sanırım. Neyse dur çayımdan bir yudum alayımda sakinleşeyim. Eveet ne diyordum. İnsanlar nankör ise onların kendi problemidir artık. Ben bundan sonra pek fazla kendimi yormamalıyım bundan eminim. Motivasyon yazılarından eser kalmadı farkındayım. Ama durum bu şekilde ve bir şekilde içimi dökmem lazım. Buraya yazmak beni her zaman rahatlattı. O nedenle içimi dökmek ve bir nebze olsun rahatlamak istiyorum. Dün sabaha kadar oturup kendime biraz çeki düzen vermekle uğraştım. Bu sene üzülmek asla yok demiştim. Kimse de beni asla üzemeyecek. Sonuç ne olursa olsun güçlü olmaya devam edeceğim. Bundan eminim. İyi niyetli olmak biraz sıkıntılı. Bu neden oluyor anlamıyorum ama iyi niyetli olmak hiç iyi sonuçlar doğurmuyor. Ama hala iyi niyet savunucusuyum. Ha bu güçsüz olduğunuz için yaptığınız bir durum değil, iyi niyetlilik güçsüzlük demek değildir. Bu karakter meselesi. İnsanları kendi problemleri ile başbaşa bırakıyorum artık. Zamansa zaman. Çünkü yoruldum ve cidden hem ağrılar, hem üzülmek.. Sınanıyormuş gibi hissediyorum. Hala sinirliyim ama eski halimin binde biri bile değilim. Bu halimi sakinlikle çözmek istiyorum. Yanımda olmak isteyen insana kapım açık olacak. Yanımda olmak istemeyen insana ise mordorun kapısı gibi bir kapım var artık. Anca açılır o kapı. Aragorn falan olmak lazım. Hayat beni cidden yordu. Bunu kabul ediyorum. Senelerdir yok sağlık yok değişik insanlar. Cidden kendimi kaybettim. Tam buldum diyorum o da olmuyor. Tam evet bu diyorum her şey okey diyorum doğru gidiyoruz diyorum. Çat! Bomba gibi bir aksilik. Bunları aşmaya çalışmaktan aşırı yoruldum. Senelerdir tam her şey yolunda diyorum ve dertlerin altında ezilecek duruma geliyorum. Hayatımın her alanında zorluklar peşimi bırakmamaya başlıyor. Aylarca kendime gelmem zor oluyor. O yüzden kimse canımı acıtamaz artık. Kimse zarar veremez. Üzülsemde gecenin kucağında da sansam kendimi, karanlığı severim ben zaten diyip dimdik durmasını bilirim. Herkes kendi derdini en büyüğü sanarmış. Biraz da ben öyle zannedeyim. Belki derdime kıymet verirsem, derdimle de arayı düzeltmiş olurum. Bu da değişik bir stratejii. İlişkilerde insanlar ya siyah olmalı ya da beyaz bu hikayede ders alınacak nokta da bu oldu. Sabredeceğim. Sanırım sabretmek bana iyi gelecek. Zaman nasıl bir şekilde yardımcı olacak bilmiyorum. Ne şekilde sonuçlanacak emin değilim. Kırıldığımı biliyorum ve bu ilk kırılışım da değil. Sonda olmayacak belki ama hasar oranım azaldı sanırım. Kendimi çökmüş bir vaziyette görmüyorum şu an. Ama madem zaman gerekiyor bekleyeceğim. Hayat ne olur artık karşıma kötü sürprizlerle çıkma! Cidden zorlamanın sırası değil en azından bir süre zorluk çıkarma. Sağlık sorunlarına bile alıştım. Ama mutlu olma yolunda karşıma çıkan engellere hala alışamadım. Ne diyebilirim ki. Sanırım akışına bırakıp kendime değer verme zamanı. Kendimin bir nebze farkında olduğum bir sabaha uyandım. Sanırım cidden çok daha iyisini yapabilirim kendim için. Sadece biraz toparlanmaya ihtiyacım var. Bir kaç gün dinlenmem yetecektir sanırım. Mide ağrısı olayına gelirsek. Kanamam durdu, bulantı ve kusma devam ediyor. İlaçlar bitmişti yenisini yazdırdım. Ama ilaç tedavisi sonuç vermeye başladı. O yüzden gastroenterolojiye tekrar gideceğim ama tekrar endoskopi olmama gerek kalmayacak sanırım. Stres hayatımdan uzak durmalı ama şu an stresin ta kendisiyim. Neyse bu durumuda halledeceğim. Bu ay ki şansımı tamamen doktorlardan yana kullandım. İyi insanlar iyi ki var! Umarım daima da olurlar!

Sevgilerimle