Bugün ilk defa acaba yazmasam mı diye düşündüm. İlk defa kendimi anlatmaktan korktum. Motivasyon dolu bir yazı olmayacak çünkü tükenmiş haldeyim. Hatta vazgeçiş kısmındayım hayatımın. İki gündür iki epileptik atak geçirdim. Birinde bacağımı morartmışım, diğerinde kolumu. Birinde eczanede ilaçlarımı alırken yığılmışım yere. Eczane çalışanları çok korkmuşlar. Diğerinde evde su almak için mutfağa geçtiğim de masaya doğru düşmüşüm. Bitik ve tükenmiş durumdayım. Ne iyi bir şey geçiyor aklımdan ne de hayat ve yaşam sevgisi. Depresyon dönemimin en ağır zamanlarını yaşıyorum bir haftadır. İstanbul da sürekli uyukluyordum ama eve dönünce işler değişti. İlk başta iyiydim ama sonra durduk yere ağlamalar peşimi bırakmamaya başladı. Doğru düzgün bir şey yiyemiyorum. Ailemden başka kimse görmedi şu an ki bitik halimi. İyi ki de gören ya da hisseden olmadı çünkü utanırdım kendimden. Olduğum hal çok kötü madde bağımlıları gibiyim. Gözaltı morluklarım level atladı. Ellerim sürekli titriyor. Sürekli gözlerimden yaşlar akıyor şu an da da olduğu gibi. Kullandığım ilaçlar geçici olarak iyi geliyor sonrası perişanlık. Bir sürü yeni ilaca başlamıştım ama hepsi kısa vadede iyi geldi bana. Şu an ki halimi aynada gördükçe sen bu kadarını yaşamamalısın diyorum. Hayattan zerre zevk almıyorum. Herkesin mutlu olmasını yürekten dileyip herkese iyi hissetmeleri için güzel sözlerde bulunup kendim bir köşede sessizce hayata veda etmek istiyorum. Yanlış okumuyorsunuz çünkü beynimin içi bu düşünceyle dolup taşıyor. Depresyon ile epilepsi düşman. Ne zaman depresyon ataklarım artarsa epilepsi merhaba ben de buradayım diye giriyor hayatıma. Zerre hayatı sevmiyorum şu an. Bir sürü kitap almıştım. Başka hayatlara, başka zamanlara yolculuk edebilmek için. Günde sadece 30 sayfa okuyabiliyorum. Anca o kadar bir kısım için susuyor beynim. Ben günde 600 sayfalık kitabı bitiren bir insandım. Şimdi ne mental gücüm var ne de fiziksel gücüm.
Nasıl bu hale geldiğimin aslında bir çok nedeni var. İlki hayatım, işim, odam hiçbiri beni mutlu etmiyor. İkincisi ben kimseye ben olamıyorum. Üçüncüsü sevdiğim tüm arkadaslarım şu an ki halimi anlatmasam bile hepsi her gün bana yazıyor ama ben onlara koşamıyorum. Neden koşamıyorum? Çünkü hepsini çok özledim ama hepsi bu bitmiş halime dertlensin istemiyorum. Kitap yazıyordum biliyorsunuz. Uzun zamandır elim yazmaya gidemiyor. Depresyon tüm ama tüm benliğimi ele geçirdi. Durduk yefe olup olmadık şeylere ağlıyorum. Sabah çok erken kalkıp balkona oturup bir sigara yakıp yine ağlıyorum. Saydığım üç madde de çok basit şeyler aslında. Bunlara perişan olmamak lazım. Ama ben boşluk hissini atamıyorum içimden. Kendimden nefret ediyorum. Pozitif her şey sinirlerimi bozuyor onlara da ağlıyorum. Depresyon hastası iseniz illa bir neden gerekmiyor bitik tükenmiş olmanız için. Bir kedinin barınaktaki bakışını gördüm bugün Twitter da hayata o kadar kin kustum ki bir saat buna ağladım. Herkes iyi olsun isterken ben tükeniyorum yavaş yavaş. Kilo da vermeye başladım. İştahım kapandı. Epilepsi sonraları kabus gibi. Litrelerce su içip, kas ağrılarıma masaj yapmaya çalışıyorum. Bir de ona ağlıyorum sonra. Bugün atak sonrası sanki biri ölmüş gibi hıçkıra hıçkıra ağladım kendi halime. Ayakta duramamama, suyu kendim içemememe ağladım. Yerde kendime geldiğimde kafam da babamın eli var diye hıçkıra hıçkıra ağladım. Ailemin ne suçu vardı da başına bunlar gelmek zorunda? Kayboldum. Yapayalnız hissediyorum. Herkesi çok sevmeme rağmen çok ama çok yalnız hissediyorum. Ben kötü oldukça onlar daha mutlu olsun, mutluluktan coşsum istiyorum. Bir gün gidersem bu hayattan herkesin düzeni ve mutluluğu yerinde olsun istiyorum. Yaşama sevincim sıfır. Bugün psikiyatristimden randevu aldım. Hatta durumumu mesaj attım önce sonra o acil gelmemi söyledi. Çarşamba saat 16.00 da randevumuz var. Ama ben zerre ümitli değilim geçecek seanstan. Babamla konuştuk. Bugün kilolarca mama aldık Gelibolu da hayvanları besleyeceğiz yarın. Hiç biri zorluk çeksin istemiyorum. Keşke tüm hayvanlar mutlu olsa hepsinin evi olsa. Çok kötü bir hayat. İnsanlar çok kötü. Bir de huzurevine ziyarete gitmek istediğimi söyledim. Hiç gitmedim. Gidip onlarla konuşmak hayatlarını dinlemek belki biraz olsun onları mutlu etmek istiyorum. Ama şu esrarlı gözlerim geçince tabi. Ben yardım etmek istiyorum çünkü kendime gram faydam yok. Ben sürekli başladığı yere geri dönen bir boşluğum bu hayatta. Çok ama çok kötüyüm. Yaşamak istemediğim anlar yaşıyorum. Ağlamalarım asla durmuyor. Babam bugün hava alayım diye fenere götürdü beni. Burada fener var tepede esiyor baya. Gittik bir sigara yaktım sonra yarım saat ağladım babama ben neden varım diye. Babam da üzülüyor ben böyle olunca. Kardeşim perişan oluyor annemin kalbi inciniyor ama tutamıyorum kendimi. Depresyon sürecimin en ağır günlerini yaşıyorum. Biter mi bilmiyorum, bu sefer üstesinden gelebilir miyim emin değilim. Ama tek istediğim hayatımda yaşadığım süre boyunca iyilik için savaşmak. Kitabım da bunun üzerine aslında. Ben farkındalık yaratacak bir kitap yazıyorum. İnsanlar yalnız olmadığını anlasın diye. Sesi olmayanların sesi olmak istediğim için yazıyorum. Ama şu an onu bile yapamıyorum. Ama bitince inanıyorum ki çok insan, bir çok insan evet ben de varım diyecek! Kendime zerre faydam yok. Bu üçüncü depresyon sürecim. Başladığım yere geri döndüm ve epilepsi beni inanılmaz derecede yakaladı. Duş aldım biraz önce moraran vücudumu görünce bir de duşta ağladım yarım saat. Belki size saçma geliyor anlattıklarım ya da belki kızım kendine bunu yapma hayat güzel diyeceksiniz. Ben yaşama tutunmak için senelerdir mücadele ediyorum. 7. Seneme girmek üzereyim. İnanır mısınız ben de biliyorum hayat güzel ama işte bir an sizi depresyon ele geçirince ne güzeli bok gibi diyorsunuz. Kendime bugün defalarca hayat güzel dedim. Sonra bir sigara yakıp bok gibi hayat neresi güzel diye ağladım yine. Hayat asla güzel değil. Ama ben hayatlar güzelleşsin diye elimden geleni yapacağım sadece kuvvetlenmem lazım. Kendime zerre faydam olamadığı için iyi şeyler birilerinin olsun diye uğraşacağım. Kendimden ve hayattan nr kadar nefret etsem de ne kadar yaşamak istemesem de birilerinin umudu olmak için hayatım boyunca uğraşacağım. Asla vazgeçme de oradan çıkmıştı zaten. Vazgeçmeye çok yakın olsam da umarım bu yazının ulaştığı herkes mutlu olur ve asla vazgeçmez. Hayatınız umarım mükemmel duruma gelir. Ben kendim için hiç bir şey diyemeyecek durumdayım. Ama ihtiyaçcı olan herkes için en güzel şeyleri diliyorum. Hayat çok zalim ve kötü. Sağlığınızı benim için öpün. Aynaya bakın ve iyi ki sağlığım yerinde deyin. Bazen hayat öldürmüyor ama süründürüyor çünkü.
Mutlu olmanızı gönülden diliyorum.
Sevgilerimle.
