Mutlu şeyler düşün

Kendime sürekli bunu söyleyip duruyorum. Mutlu şeyler düşün… Aklıma hiç bir şey gelmiyor. Kalbim buz tuttuğu için, beynim buz kütlesine dönüştüğü için aklıma hiç ama hiç bir şey gelmiyor mutluluk ile alakalı. En son ne zaman tam olarak mutluydum? Kalbim acıyıp duruyor. Gün içerisinde depresyona ait ataklar geçiriyorum. Kalp sıkışması, yüreğime öküz oturması, nefes darlığı, sinir. Çok ama çok gergin oluyorum. Bugün yine bir atak geçirdim. Çöktüm yere ve nefesimin kesilmesi ile bir inleme aldı tüm bedenimi. Nefes alamadım. Kafamı duvarlara vurmak istedim. Sonra babam yerden kalkmama yardımcı oldu. Saçlarımı okşadı ve hadi fenere gidelim dedi. İlk başta gitmemek için direndim. Ama sonra evden çıkmaya teslim oldum. Beni fenere götürdü ve bir sigara içtim. Beni konuşturmaya çalıştı ama tek bir kelime edemedim. Söylediklerini duyamadım bile. Bacaklarımın hissizleştiğini hissettim bu kasılmalarımdan sonra olur genelde. Demek ki çok sıkmışım kendimi. Neyse sonra eve döndük ve beni bırakıp balığa gitti çok gelmemi istedi ama hiç keyfim olmadığı için ve fiziksel açıdan kötü olduğum için gitmedim onu da zorla yolladım yoksa eve gelecekti benimle. Babam bu hayatta tanıdığım en iyi adam. Babam gerçekten sevilesi bir insan, mükemmel biri. En zor anlarımı hep onunla aştım. En saçma kararlarımda bile arkamda durdu. Onu çok seviyorum.

Dün bir yazı yazdım buraya ama paylaşmadım. Dünyanın en nefret dolu yazısını yazdım sanırım. Belalar, nefret kusmaları… Allahım resmen içimdeki nefreti kusmuştum. Ama paylaşmak istemedim. Okuyunca baya korkutucu geldi. İçim de bazen öyle oluyor. Korkutucu. Bazen sinirlerime hakim olamayıp beni üzen herkese kendi içimde nefretimi kusuyorum. Şimdi ise onları benden uzağa havale ediyorum. Herkes ektiğini biçecektir. Buna şüphem yok. Kırılan kalplerin acısını bir şekilde ödeyeceklerdir. Ama benden çok ama çokk uzakta olsunlar. Seslerini bile duymak istemiyorum. Hepsinden iğreniyorum.

Neden bu kadar kırıldığımın çok yanıtı var, neden bu kadar iğrendim, neden bu kadar acı çekiyorum hepsinin çok yanıtı var. Ama anlatacak halim ve dermanım yok. Yaşadıklarımın hiç birini bir insanın yaşamasını istemem. Gerçekten hayatı için elinden geleni yapan bir insanın yaşamaması gereken olaylar yaşadım. Demek ki acıyı tatmam gerekiyormuş. Şimdi ise tek öğrendiğim kimseye güvenmemek. Kalbimi acıtan her insan belki bir gün ben bunları neden yaptım diyecek. Her şey için artık çok geç. Ölene kadar onlardan hepsinden çok ama çok uzakta olmak istiyorum. Özellikle bazı konuları tamamen unutmak istiyorum. Keşke hafızamın bir kısmı silinse. Bunu çok isterdim.

Hala başkalarının bende açtığı yaralardan bahsediyorum ama tutamıyorum kendimi. Nefesim daralıyor anlatmayınca, içimde tutunca. Bir gün hepsi geçecek biliyorum, ama o gün bu gün değil. Şimdi içimde kocaman bir acıyla mutlu şeylere odaklanmak için kendimi parçalıyorum. Sosyal medya hesaplarımı kapatma kararı aldım. Bir süre ara vermek istiyorum. Kimseyi görmek, kimseyle konuşmak istemiyorum. Kimsenin bana yazmasını istemiyorum. Herkesten ve her şeyden uzak olmak istiyorum. Kimseyle iki kelam edecek durumda değilim. İçimi kemirip bitiren bu depresyon bana sadece yalnız kalmam gerektiğini söylüyor. Bende öyle yapacağım. Uzak ve çok uzakta kalacağım. Kimsenin halimi hatırımı sormasını bile istemiyorum çünkü vereceğim cevaplar canımı acıtıyor. O nedenle sessiz ve kimsesiz kalmak daha iyi.

Bugünlük depresyonumu anlattığım, acılarla yoğrulduğum yazım bu kadar. Umarım hayatınıza süper iyi insanlarla devam edersiniz. Acılardan uzak olmanızı dilerim.

Sevgilerimle.