Her şeyin bazen normal olduğunu düşündüğüm çok an yaşıyorum. Ya da diyorum ki ben mi normal olmasını istiyorum. Çok mutlu olduğum günlerden geçerken bazen beni gerçekten kıran çok an yaşadım. Ya ben kendimi net anlatamıyorum. Ya da ben anlaşılmak istenmiyorum. Hiç bir zaman kolay bir hayatım olmadı. Gerçekten de olmadı. Çocukluğumdan itibaren mutluluğun gerçek anlamda ne olduğunu bilmeden büyüdüm. Çünkü her mutlu olduğumu hissettiğim anda büyük sıkıntılar beni bekliyordu. Yanlış olumlamışsın vs demeyin sakın bana. Çocuk yaşta da olumlamayı nerden bilebilirsin.
İlk gerçekten artık haykırdığım yaşım 13 oldu. Onu çok net hatırlıyorum. Ebru diye çok sevdiğim arkadasım benden önce gidecekti lojmandan. Bizim ise görev süremiz sona ermişti. Onunla dışarı çıkma planı yapmıştık. Babamla aramızda ciddi anlamda ilk defa kıyamet kopmuştu. Sanmayın ki diğerleri ciddi değildi. Hepsi çok derin yaralar açtı bende fakat savunmasız taraftım hep.
Hayat çocukluğumdan itibaren sadece gerçek mutluluğa ulaşmamı empoze etti bana. Fakat şu yaşımda bile onun ne olduğunu hala anlayamıyorum. Bazen diyorum ki inanılmaz güvendesin ya da mutlusun. Zor bi insanım kabul ediyorum. Bazen adapte olmak çok zor oluyor benim için. Gerçekten aslında kendimden ödün verme konusunda mükemmel bir ruh hastasıyım. Ama sanırım sadece sevmek ya da ödün vermek bazen yetmiyor. Sanırım bazen yaptığım çoğu şey yetmiyor. Bende çok güzel karşılıklar alıyorum. Ama nedense çok derin kırılıyorum. Belki de gerçekten kendimi çok net anlatamıyorum. Kendimi her şeyden fazlasıyla çektim aslında. Sadece gerçekten yardım etmek umut olmak ve mutlu etmek istiyorum. Bilmiyorum belki bu konularda da çok fazla iyi değilimdir.
Hala izmirdeyim. Burdan kopamadığım kopmak istemediğim çok fazla durum oluyor. Ama bazen gerçekten sadece izmir değil evde değil dünya da bile yapayalnız hissediyorum. Ne olursa olsun ne yaşanmış olursa olsun keşke bu kadar derin kırılan bir insan olmasaydım. Fakat bu yaşanılanları da asla ben seçmedim. Sadece şimdi istiyorum ki sadece asla kırmak istemediğim bilinsin. Bazen kaçmak istesem bile bunun iyilik sadece iyilik için olduiu bilinsin. Şakaya vurduğum ya da şaka yaptığım anlarda bile karşı tarafı cidden önemsediğim bilinsin. Ben gerçekten derin sevmeyi öğrendim. Ama çokta derin itelendim. Ya da çok derin yolumu tekrardan çizdim.
Yarıö kalmışlığımı tamamlarken bazen sanırım çok fazla hevesli oluyorum. Sanki bazen canım hiç yanmaz sanıyorum. Bazen kendim bile kendimin bu kadar çırpındığına üzülüyor. Çok hassas anlarda bile bazen çok öteki oluyorum. Bunu biliyorum. Neyse lafı fazla uzatmayayım. Yine de gerçekten çabalıyorum.
