Hastane

Merhabalar,

Sanırım söze nasıl giriş yapacağımı bile bilmiyorum. Elimde saçma sapan iyi olduğumu anlatan iki fotograf kalmış. İkisi de anlarsınız vucuda takılmış şeyler. Mide yıkanmasının ardından yatışım gerçekleşti o nedenle hastanedeyim.

Fakat psikiyatri bölümünde değil, öncelikle iç hastalıkları bölümünde yatıyorum. Dün ki devrilme sonrası çıkan sesle foyam ortaya çıktı. Fakat beni burdan takip edip sonrasında Haticeye dahi ulaşmış olan insanlara, Haticeye ve elbette aileme büyük bir ayıp oldu. Belki iş sonlansaydı bu kadar ayıp olmazdı.

Her zaman anlattığım gibi gerçekten çok zorlanıyorum. Sonrasında psikiyatri ile görüşmelerim olacak ve durumun gidişatına göre hareket edeceğiz. Yazarak kendimi anlatmak istiyorum çünkü şu an çok kayıp hissediyorum.

Bu insanlarla oluşan bir durum değil. Belki etken olan çok oldu evet. Ama bu 19 yaşımda buldu beni. Daha bipolar ne demek onu bile bilmiyorduk. Ne yapacağımızı anlamıyorduk. Tek mutlu olduğum konu bu virüsü bulaştırmadığım insanların olması. Beni tanımayan birçok kişi şanslı bence. Çünkü ben mutluluk oyununu bile beceremiyorum artık. Artık hiçbir yerde huzur bulamıyorum.

Hastane odası ile birbirimize bakıyoruz. Ağlamam durmadı uyandığımdan beri. Genelde hayatta olduğum için ağlıyorum ama aileme baktıkça da utanma hissi oluşuyor.

Dün bir veda yazısı yazmıştım. Sildim onı çünkü beceriksizliklerden hoşlanmam.

Sonraki yazım ise kalsın bakar bakar belki doğru bir anlam çıkarırım.

Beni çoğunuz tanımıyorsunuz elbette. Ama bu tanımadığınız insan en çok ruhunuza dikkat etmenizi istiyor. Onu besleyin. Ben bu konuda zorlanıyorum çünkü benim ki çoktandır yaralarla dolu ama siz bu yaraları önleyebilir ya da çok yara yoksa kapatabilirsiniz.

Asla vazgeçme adlı blogum adına asla uymayan bir yer olmaya başladı. Büyük bir ironi bloguna dönüştü. Şimdi tekrardan dinleneceğim. Ruhunuza sağlık diliyorum. Bir Ruhsar şarkısı gibi.