Rüya gibi bir sessizlik sardı önce içimi
Sonrasında tüm sesleri duymayı bıraktım
Açıkcası olmasa da olur dedim kendi kendime
Görmesem bile alışırım dedim hep
Mutlulukla mutsuzluk arasındaki çizgi böyle başladı işte
Ne zaman doğru yolda hissetsem kendimi
Mutluyum bak şimdi dedim aynadaki silüetime bakarak
Mutsuzluk kapımı ne zaman çalsa, hemen açtım kapıyı
Uzattım bileklerimi önüne, hemen kilitlensin diye
Sonrasında teslim olmak buymuş, geç anladım biraz
Ne zaman gece olsa, bıraktım kendimi karanlığın tatlı diline
Sessizce fısıldadım hep, acı çeksemde ölesiye
Öylesine gül geç dedim her zaman kendime
Kendini sevmediğin bir anın içinde olsan bile
